Participatie cultuur

Posted by: lottesuzan on: juni 22, 2010

• In: week 7
• Geef een reactie

college donderdag 3 juni

Tijdens dit laatste college kwam het begrip “participatie cultuur” voorbij.

De Certeau zegt dat massacultuur/massaproductie eigenlijk een soort strijd is tussen strategie en tactiek.
“Strategie”: consumenten krijgen alleen massaproducten, die gekozen en geproduceerd zijn door grote bedrijven. Bijna alles in de kapitalistische wereld is bedacht door bedrijven.
“Tactiek” : consumenten hebben tactieken om de massaproductie te ontwijken. Ze ontwikkelen hierbinnen een eigen identiteit. Een voorbeeld hiervan is een foto van Ché Guevarra. Die wordt opnieuw gebruikt door communistisch regime, en daardoor betekenisloos gemaakt. (Al is het voor hen op dat moment zo, maar elders, in een andere setting, zijn er wel weer bepaalde connotaties).
Ook draait het om “mainstream” vs “subcultuur”. Tegenwoordig is het bijna zo dat de trend is om vooral niet bij de mainstream te horen, maar om individueel te zijn. Maar dan wordt het samen individueel zijn weer een subcultuur, wat uiteindelijk weer uitmondt in het mainstream zijn omdat iedereen individueel wil zijn. Het is een zich steeds herhalend patroon.
Neem bijvoorbeeld Letzmakeup op Youtube:

Op Youtube verschijnen dus al filmpjes over hoe je je moet opmaken om bij  een bepaalde subcultuur te horen. Maar naar mijn idee wordt het verschil tussen mainstream en subcultuur minder groot, ten minste, op bepaalde vlakken. Doordat internet ervoor zorgt dat mensen steeds meer creatieve uitingen met elkaar kunnen delen volgen trends elkaar sneller op en zijn er niet meer zulke grote subculturen als laten we zeggen 20 jaar geleden.
In Japan is er bijvoorbeeld nog wel heel duidelijk een subcultuur:

Waar er nog wel een groot verschil zit is de muziekwereld. Ik vind dat je bij bands  toch vrij goed kunt horen of ze mainstream bands zijn of indie. Niet dat dat per definitie slecht is. Nee hoor, ik vind voorkeur voor bepaalde muziek iets persoonlijks. Ik snap het dan ook niet zo goed als mensen zeggen dat ze een bepaalde band niet meer leuk vinden “omdat ze nu opeens zo beroemd zijn”. Je vindt toch de muziek leuk, niet de status die ze hebben?
Op het moment is het wel zo dat er meer aandacht is voor ook wat indiemuziek. Muse is een band die al heel lang bestaat maar pas vrij recent in één keer wereldwijd hele grote successen behaald. Zijn zij dan nu hun muziek gaan veranderen of is de maatschappij veranderd?

De muziek maakt ook gebruik van de  “tactiek” waar ik in het begin van deze blog over sprak. Neem bijvoorbeeld Radiohead. Zij hebben op hun website de “nudes” van hun opnamen gezet zodat fans ze zelf konden mixen tot een nummer.
–> dit is ook een voorbeeld van de remix-cultuur. Youtube is een groot platform voor de amateuristen maar ook voor de professionals die vanalles remixen.

Termen die dit college nog meer voorbij kwamen zijn lolcatz, memetics, meme, genes… De meeste termen zeggen me helemaal niets. Meme toevallig wel omdat ik een blog lees die ’s ochtends en ’s middags een meme heeft. Erg leuk. Maar voor mijn gevoel komen er elke dag weer 5 termen bij die ik ook allemaal niet zal snappen..

We sloten het college af met een literal version -clip van Youtube. Erg leuke clipjes zijn dat, ik kende ze al langer. But why, oh why moest nou net die van Total Eclips of the Heart gedraaid worden??
Dank, echt, heb er helemaal geen week mee in mijn hoofd rond gelopen ofzo. En het is al zo’n enorm leuk nummer.

Al met al een leuk laatste college!